İçimde tuhaf bir soru dönüp duruyor: Kendine susar mı insan?
Susar ya!
Büyürken adım adım uzaklaşırken kendinden; susarsın kendine delicesine hem de!
İçimde debelenip duruyorken, beni oynayan figürana bakıyorum.
Küçükken “büyüyüp koca adam olmak” istemez miydik? Öyle ya büyüyünce özgür olacaktık ya, güçlü olacaktık ya, kafamızı bozana haddini bildirecektik ya...
Kendimize ne güzel bir masal yazmışız. Büyümek çözmüyormuş
hiçbirşeyi. Sorunlar küçücük kalmıyormuş bizim“büyüklüğümüz” karşısında!
Büyüyorum şimdi. Sorunlar devleşiyor sanki, ben unufak kalıyorum.
Kendimize ne güzel bir masal yazmışız. Büyümek çözmüyormuş
hiçbirşeyi. Sorunlar küçücük kalmıyormuş bizim“büyüklüğümüz” karşısında!
Büyüyorum şimdi. Sorunlar devleşiyor sanki, ben unufak kalıyorum.
Susuyorum kendime delicesine hem de!
Ve şimdi...
Ve şimdi...
Kendime susayan yanlarıma yağıyor yağmur! İnce ince... Usul usul...
Damlalar susuzluğumu ve suskunluğumu alsın istiyorum.
Kana kana “ben olmak” istiyorum!
1 yorum:
"Kendime susayan yanlarıma yağıyor yağmur! İnce ince... Usul usul...
Damlalar susuzluğumu ve suskunluğumu alsın istiyorum.
Kana kana “ben olmak” istiyorum!"
Ne diyeyim :) Harikasın!
...
Kendine susar mı insan?
(Nefis bir cinas)
Yorum Gönder