“Bizim denizimiz hiç olmayacak,
Biz hep kendi deryalarımızda yüzeceğiz
Zaman yeniden dönmeye başladığında ise ben yokum bu ilişkide
Artık bilesin
Ve sen,
Benim denizime vuracaksın mutlaka ki bir gün… Ölmek için.”
Yazılı bir kâğıt bırakmışsın bugün kapımın önüne.
Güldüm katılası, sustum sonra.
Daha önce hiç ağlamadığımdan,
Ağladım mı bilmiyorum.
Oysa daha dün;
Dokunulmamış dokunulmazlar dokumak istedim tenine
Nefesini senden, sesinden dinlemek ve
Hiçbiri çıkmaza çıkmayan
Yeni yollar aramak istedim gözlerinde.
Demek yoksun?
Sen kaçtığını sana dur,
Benden uzaklaştığını.
Oysa ben şu an sana öyle yaklaşmış olmalıyım ki,
Kalbim tıkırdamıyor artık.
Ses yapmadan gelebileceğim yanına yani.
Avuçlarım terliyor, bakışlarım siliniyor yüzümden.
Bende yokum artık!
(Sen yoktun ve sana ulaşmak için yok olmak gerekliydi)
Saygılarla
Lavinya Öz.
7.3.96
0 yorum:
Yorum Gönder