14 Ekim 2010 Perşembe

MEKTUP İÇİN

Gönderen beyaz.




Mektuplar... Konuşurken susan, susarken konuşan kağıtlar. Yazılmışlıkları kadar yazılmamışlıklarıyla da iz bırakan. Okunmuşlukları kadar okunmamışlıklarını da fısıldayan. Bazen yazanın gönlünde bir ukdedir gelmemiş cevabıyla, bazen de okuyanın gönlünde bir ukdedir yılların tozlu sandıklarında parçalanmışlığıyla. Bir kalemin kıpırdanışlarından çok daha fazlasıdır mektuplar. Kat kat açılan bir mahremiyet, bir güven, bir muhabbet vardır dokunuşlarımızın çevrelediği. Yazılan her mektupta karşısındakiyle arasında keşfedilmemiş bir kapı görür insan. Mektuplar, bu yüzden benzemez hiçbir yazıya. Değil mi ki yazarı da okuyucusu da özeldir birbiri karşısında...

Mektuplar... Ayrılıkla sızlayan ruhumuzdan dökülüp gelen bir gözyaşı selidir, parmak uçlarımıza doğru akıp kağıdı ıslatan. Elle tutulur bir samimiyettir, kalemle kağıdın vuslatında cisimlenen ve o samimiyetle örülmüş cümlelerdir, gözlerimizden ırak ellerin sıcaklığına dokunan. Bir buruk tebessümdür belki, yüreğimizin kıvrımlarına gizlenen. Bir aşktır bazen, söylenemeyenin sancısını kelimelere çektiren. İçten dualardır, her satırın başında ve sonunda gizlenen. Bir umuttur ya da şefkat dolu bir annenin titrek ellerinden yüreğine doğru giden. Bir dostluktur ummadık bir günde ummadık bir anda çıka gelen ve yalnızlığı silip süpüren. Ama en çok; bir hasret çağıltısı, bir gurbet çığlığıdır. Bir özlem fısıltısı ve nihayetinde bir vuslat umududur...

Uzaktaki bir sevdiğimizi yanı başımızda hissetmektir kağıdın kokusuyla ve hiç solmayan sevgilerin rengindeki bir kalemin titreyişinde saklı yürek kıpırtılarıyla. Biliriz bunu ve usulca yırtarız zarfı, sevdiğimizin canını incitmekten korkar gibi. Biliriz, avuçlarımızda tuttuğumuz sevdiğimizin yüreğidir. Bir köşeye çekilir, öyle okuruz mektupları. Her satırın üstünden dilediğimiz kadar geçeriz, bir daha okuruz, bir daha ve bir daha... Özlemimiz bir diner, bir katmerlenir ve sevdiğimizle baş başa kalan ruhumuz da kalemi kağıdı eline almak ister. Araya hiçbir şey girmeden ve heyecanımızı kaybetmeden, hemen cevap yazmalıyızdır.

Mektuplar... Hem ayrılık hem vuslat, her satırı özlemle bütünleşen. Bir dostu özlemek, bir sevgiliyi özlemek ya da bir kardeşi, anneyi, babayı, evladı... Daha doğrusu özlemek-ti... Durup kırık bir bakışla bakıyorum sevdiklerimden, dostlarımdan bana kalan mektuplara. Şimdi onları her özlediğimde telefon düşüyor elime, kağıt kalem değil. Ve gün geliyor asıl özlediğim mektuplaşmak oluyor. Mektup yazmak ve mektup almak... Öyle ya, kaydedemiyorum her telefon konuşmasını kelimesi kelimesine beynime. Ve her aldığımda elime telefonu, kulağıma gelen periyodik sesleri bir insan sesi kesmiyor. Ya da bazen mekanik bir ses yeteri kadar param olmadığı için aradığım kişiyle konuşamayacağımı söylüyor bana. Küsüyorum birden elimdeki alete ve hatta kızıyorum. Kalemim ve kağıdım sonsuz gözüküyor o vakit gözüme. Sayfalarca yazabilirim, diyorum, içimdekileri istediğim kadar anlatabilirim. Sarılıyorum ya onlara, düşünmüyorum yazdığım mektuba cevap alıp alamayacağımı. Ben sadece yazıyorum...

Mektuplar... Hala yazıyorsam, yazabiliyorsam sevdiklerime söyleyecek bir şeylerim var demektir. Ve yazılan her mektup karşımızdakine, "Bak senin için aldım kalemi elime, senin için yazıyorum, senin için yüreğimi damıtıyorum buraya ey sevgili, ey dost..." demektir aslında . Ve yine deriz ki, " Ey dost, ey sevgili, birbirimizi gördük, tanıdık, sevdik ya bizden bir iz kalsın bu dünyada. Kim bilir bizim birbirimize açtığımız kapılar başka insanlara da başka kapılar açar..." 

BEYAZ KARDELEN

Resim

5 yorum:

düş... dedi ki...

Mektuplar başlı başına biz özlem nedeni dediğin gibi beyaz kardelen.O kadar güzel anlatmışsın ki.Ben de mektup yazmayı ve almayı özleyenlerdenim.Aslında kalemle kağıdı her buluşturduğumuzda bir mektup yazıyoruz.Ruhumuzdan sözsüz bedenlerimize can olsun diye.kendi kendimizle özlem gideriyoruz belki de.

"Elle tutulur bir samimiyettir, kalemle kağıdın vuslatında cisimlenen ve o samimiyetle örülmüş cümlelerdir, gözlerimizden ırak ellerin sıcaklığına dokunan. Bir buruk tebessümdür belki, yüreğimizin kıvrımlarına gizlenen. Bir aşktır bazen, söylenemeyenin sancısını kelimelere çektiren. İçten dualardır, her satırın başında ve sonunda gizlenen."

""Bak senin için aldım kalemi elime, senin için yazıyorum, senin için yüreğimi damıtıyorum buraya ey sevgili, ey dost..." demektir aslında . Ve yine deriz ki, " Ey dost, ey sevgili, birbirimizi gördük, tanıdık, sevdik ya bizden bir iz kalsın bu dünyada. Kim bilir bizim birbirimize açtığımız kapılar başka insanlara da başka kapılar açar..."

Yüreğimizi damıtıp yudum yudum sunabileceğimiz nice dosta yazabileceğimiz uzun mektuplarımız bir ömür kalemimizin yareni olsun.

Emeğine sağlık beyaz kardelen...

beyaz. dedi ki...

Yazmak, anlatmak ve anlaşılmak öyle güzel ki...

Her kelimen için ayrı ayrı teşekkürler sevgili düş...

Lavinya Öz. dedi ki...

Can alıcı bir noktaya değinmişsin...
Şimdi kimsenin zamanı yok uzun uzun beklemeye... Herkes e-posta kullanıyor, acı gerçek...

"Elle tutulur bir samimiyettir, kalemle kağıdın vuslatında cisimlenen ve o samimiyetle örülmüş cümlelerdir, gözlerimizden ırak ellerin sıcaklığına dokunan. Bir buruk tebessümdür belki, yüreğimizin kıvrımlarına gizlenen. Bir aşktır bazen, söylenemeyenin sancısını kelimelere çektiren. İçten dualardır, her satırın başında ve sonunda gizlenen."

Harika bir betimleme olmuş!

Şu ise:

"...kaydedemiyorum her telefon konuşmasını kelimesi kelimesine beynime. Ve her aldığımda elime telefonu, kulağıma gelen periyodik sesleri bir insan sesi kesmiyor. Ya da bazen mekanik bir ses yeteri kadar param olmadığı için aradığım kişiyle konuşamayacağımı söylüyor bana. Küsüyorum birden elimdeki alete ve hatta kızıyorum. KALEMİM VE KAĞIDIM SONSUZ GÖZÜKÜYOR O VAKİT GÖZÜME"

Daha harika bir betimleme olmuş.

Kalemine ve yüreğine sağlık.

beyaz. dedi ki...

Teşekkür ederim sevgili Lavinya Öz. :))

Düşünceleriniz benim için gerçekten değerli, en az yazılarınız kadar...

Yazdıkça ilerliyorum bu konuda sanki ama yazdıkça kolaylaşmıyor yazmak... Ben eleştirilerinizi de almak istiyorum bu noktada, belki sonrasında özelden yazarsınız bana yazılarımda gözünüze batan noktaları. Daha yürünecek çooook yolum var! :)

Saygı ve sevgilerimle ! :)

Lavinya Öz. dedi ki...

İyi gidiyorsun kardelen,
gözüme batan bir nokta olursa bilirsin çekinmem söylemekten ;)