Dört mevsimi aynı anda sunsam sana:
Son baharı gözlerimden okusan
Gözlerim besteler yapsa ruhuna…
Sarı, kuru besteler…
Ve içsen gözlerimdeki bezgin viskiden beni, baharın son yudumlarıyla…
Kışı saçlarım anlatsa:
İnce beyaz parmakların saçlarıma takılıp da kalsa ve öğretsem sana
Aslında kışın o kadar da sert olmadığını.
İlkbaharla birlikte çiselese dudaklarımdaki nem.
İnceden titresem…
Kalbimin “sen” şiddetli romatizması başlasa…
Durmasa hiç, bahar geçse ben dinmesem…
Tüm sıcaklığıyla kollarım anlatmalı sana yazı, gizlice benden
ve
Bir güneş yağmuru gibi, sana sarıldığımda diniversem.
Sen olmayan bir mevsimsin.
“5. mevsim” gibisin ya da “Kışbahar” sın
Senin bulunduğun yerde hep kış var.
Gözlerimde dört mevsim bir gelincik!
Titretiyorsun yapraklarımı
Böyle şiddetli esmemelisin.
Ve
Avuçlarımda; kaç şiirdir sakladığım gamzen…
(Sen gülmeyi unuttuğundandır bende)
Avuçlarımda…
Sıkı sıkıya tutuyorum, daha ne kadar dayanırım bilmiyorum.
Kanatıyorsun ayalarımı
Böyle acımasız gülmemelisin.
Saygılarımla
Lavinya Öz.
(1994)
Kışbahar’ın son günü bugün…
Damla damla süzülüyorsun avuçlarımdan …
Aşağıya… Aşağıya… Aşağıya…
(Artık mevsimsizim)
0 yorum:
Yorum Gönder