ÜTOPYA... Ütopik bir dergi...

Nadasa bırakılan topraklar geçen senenin sonunda fazla ve de kaliteli ürün verir ya, bazen insanların da kendilerini ve yaptıklarını nadasa bırakması gerektiğini düşünüyorum. İNZİVA da denebilir bu duruma. Tabii zaman her zaman bir sene olmak zorunda değil. Belki bir hafta, belki bir ay. Belki üç veya on sene. Yani, zamanı da biraz kendi haline bırakmalı, sık boğaz etmemeliyiz. Nadasın bitişini verim almaya başladığımız zaman anlarız nasıl olsa.

Önyargılı hislerimizi de nadasa bırakmalıyız. Önyargılar ön yanılgıdır. İlk bakışta itici bulduğumuz insanları biraz tanımak için çaba sarf etsek ve bu çabayı sarf ederken de o kişiye ve kendimize biraz zaman versek, değişebilen duygularla karşılaşa biliriz. Ya da ilk bakışta sempatik bulduğumuz insanların sempatikliğini, sıcaklığını, çekiciliğini birden fazla düşüne bilsek yine değişebilen duygular elde edebiliriz.

"Yazar"larında KULUÇKA DEVRİ denilen bir nadas süresi vardır. Bu arada; bana ne kadar “yazar” denir ve yazı yazan herkes yazar mıdır? İki meçhul soru. Ama sanırım kendime; yazı yazan anlamında YAZAR diyebilirim.

An gelir;kelimeler dökülmez kalemimizden, kendimizi tükenmiş hissederiz, ilham perimiz sırra kadem basmıştır. Düzinelerce kitap okuruz, bir iki mısra yazarız, birkaç söz, sonradan buruşturup atacağımız bir çok sayfa… Ne çare? Sanki, kilit vurulmuştur, elimize, dilimize, beynimize… Ama bu dönem (bazen çok uzun sürebilse de) üretken bir dönüş yaratır bizde. Çünkü; kağıdımız bembeyaz dururken, her zaman aktif olan beynimiz dönüş vakti geldiğinde depoda biriken kelimeleri akıcı ve sürükleyici bir biçimde aktarır boş gezenin boş kalfası ellerimize…

Yazarız… Yazarız… Yazarız… HEPİMİZ YAZAR MIYIZ?

Kim doğurmuş şu ilham perisini?

Herkesin ayrı ayrı ilham perisi var mıdır?

Peki herkesin ilham perisinin bir ismi var mıdır?

Benimki “Tutuklu” olsun…

Durgun dönemleri çok sık yaşayan bir kişi olarak bir karar aldım.

“İlham perisini ruhuma hapsetmeliyim…”

Yine kaçacak olursa, nasıl geçer bir on sene daha?