Sensizlik üzerime düştü dehşet seslerle…
Bir yerlerde bir ışık aralandı, bir çığlık çiseledi kulaklarımda…
Hayır, umutsuzluk değil.
Umutsuzluğun daha derin çığlıkları olur, duyulamayacak kadar derin…
Tınmasam, umutla da yürüyemem ki artık. Yürümeyi unuttum.
Emeklesem çok geç kalacağım.
Düşlerimde yaklaşmaya kalksam;”sen” nedir kavrayamam ki “sensizliğe” inanmışken.
Oysa sen “ bensizlik” nedir bilmezsin.
Ne zaman dönüp arkana baksan ardında ayak izlerim…
Benim ardımda hiç bir şey yok sana dair.
Ufacık bir BEN, şöyle sağ gözünün iki parmak altında ya da
Gamzen olsaydı…
Eliçlerimin köşelerinde bir yerde takılı kalsaydı gamzen…
Ya da ardımdaki boşluğa asılı,
Tek bir nota bulsam sesine ait…
Tek notadan kaç beste çıkartırım sana,
Şaşırıp da gülersin,
Gamzen avuçlarıma batar, kanatır ayalarımı…
Sevinirim; işte “SEN” derim
İşte “KAN”…
1996
Saygılarımla
Lavinya Öz.
0 yorum:
Yorum Gönder