ÜTOPYA... Ütopik bir dergi...

Bugün bir buruk tat var içimde. Yalnız kalışın en ön safında bana ayrılan yerdeyim. Her şeyin yoluna girdiği hiçbir zamanlar. Bütün anlamlarını kaybediyor belki de hayat, hiç kazanamadan. Kelimeler ‘adet yerini bulsun’ diye duruyor satırlarda. Artık adıma yapışmış hüznümle yaşamaya alışmak istemiyorum. Hüznü sildiğimde adımda gider korkusuyla yıllarca acılarıma katlandım ama artık yeter! Adımda silinse yada adımı hürriyetten kaldırıp mezar taşlarına yazacakta olsalar bu hüzünden usandım. Tenhaların adamı olmaktan; gözyaşına, siteme, karanlığa gebe kalmaktan usandım. Usandım taşıyamadığım canımdan; seni de boğuyorum ey şehir! Fakat artık dert deryası olan hayatımı kaldırıp üzerimden atmanın zamanı geldi geçiyor bile. Aslında seninle tanıştık tanışalı bir çok çileme şahit oldun. Yüreğimden aldığı ganimetleri hevesle kaçıran feleği en az benim kadar tanıyorsun. Öyle ya bir ara ortak çalışıp benden çaldığınız umutları paylaşıyordunuz.......

Tamam kızma, dönmüyorum maziye, sen artık tek dostumsun..... Beni ben yapan huylarımdan vazgeçmiş gibiyim, çok değiştim. Artık ne ben eski Mustafayım, ne sen eski Ankarasın! Bizde ayak uydurduk bir çok şeye. Mesela artık sıkıntılarımın üzerini öfkeyle örtüp “boş ver” diyerek yoluma devam edebiliyorum. Sırf menfaati için sevdiklerini bile görmezden gelebilecek kadar alçalan insanlara yüksekten rahat bakıyor hatta onları görmeden durabiliyorum. Artık dilencilere sadaka vermiyor, yaşlılar için oturduğum koltuktan kalkmıyorum. Çok değiştim çok....... Biraz egoist olmayı öğrendim sanırım. Ya da dünyanın üzerini sevgimle örttüğüm sırlı camı kaldırdım. Hiçbir şeyde ben’ i görmüyorum artık. Bir seni görüyorum aynadan bir beni.......

Şimdilik susuyorum. Gözlerine bakıp dalmam, vefa duygularını silip vefasız olmam lazım. Bir sana vefa göstereceğim. Hadi bir yanak ver şehir; öpüp gideceğim.


26 Aralık 2005 Pazartesi 13:37 S.B. / Kurtuluş

Mustafa Çelebi ÇETİNKAYA